MAPA ZIEMI LITWSKIEJ

NAJDAWNIEJSZE DZIEJE Skórca

Gmina Skórzec leży na obszarze historycznego Mazowsza. Przed rozbiorami obszar ten stanowił część Ziemi Liwskiej, sąsiadował od zachodu z Ziemią Czerską a od południowego wschodu z Ziemią Łukowską
Najstarszym znanym właścicielem ziemskim - 1567r, który posiadał dobra w tych okolicach był Leonard Kabylski h. Kościesza, poborca liwski, był on właścicielem wsi: Kobyli Ług, Skorcz i Kobyla Wólka, ich powierzchnia wynosiła 10 włók. Kobylscy utrzymują wzmiankowane włości jeszcze w roku 1763r a ich właścicielem jest Stanisław Kabylski- stolnik liwski. Z nazwiskiem tym związane są nazwy miejscowości Kobyli Ług (obecnie Dabrówka Ług) i Kobyla Wólka (obecnie Wólka Kobyla).W 1783 roku dobra te są już własnością szlachty zagrodowej. Rozwój Skórca i okolicznych wiosek związany jest z powstaniem kościoła pod wezwaniem Nawrócenia św. Pawła Apostoła i klasztoru ojców Marianów, w 1711 r. kościół skórzecki był kościołem filialnym parafii Niwiski. Świątynia ta powstała staraniem księdza Józefa Przygodzkiego. W roku 1787 pożar strawił drewniane zabudowania kościoła i klasztoru. Kasztelan liwski Krzysztof Cieszkowski h. Dołęga ufundował w 1794 roku murowany kościół i klasztor w stylu barokowo- klasycystycznym w podzięce Bogu za odzyskane zdrowie. Warto dodać, że ród Cieszkowskich dobrze zasłużył się Ojczyźnie i Kościołowi. Wspomniany fundator , odznaczony orderami Orła Białego i św. Stanisława za wzorową służbę w husarii w stopniu chorążego, wielokrotnie pełnił funkcje poselskie na Mazowszu i Wołyniu. Samodzielna parafia została erygowana w Skórcu w roku 1798. Fakt ten spowodował dynamiczny rozwój samego Skórca jak i okolicznych wiosek.
Gmina jako jednostka podziału administracyjnego i samorządu terytorialnego w dziejach ustroju Polski wprowadzona została w okresie Księstwa Warszawskiego na mocy dekretu z 23 lutego 1809 r. Na czele gminy wiejskiej stał powoływany przez prefekta wójt, do którego kompetencji należały czynności administracyjne i porządkowe. Gmina wiejska, na mocy tego samego dekretu, wyposażona została w radę wiejską, posiadającą ograniczone uprawnienia samorządowe.
W okresie Królestwa Polskiego gminy były podstawowymi jednostkami podziału administracyjnego. Tworzone były w oparciu o dobra ziemskie prywatne oraz rządowe (ekonomie). W dobrach rządowych urząd wójta pełnili naddzierżawcy, najczęściej opłacający zastępców, zaś w dobrach prywatnych - ich właściciele, również zatrudniający w celach administrowania gminą wykwalifikowanych urzędników.
Na wniosek o. Stanisława Pórzyckiego władze Królestwa Polskiego powołały do życia gminę w Skórcu w roku 1822 a wspomnianego zakonnika mianowały pierwszym wójtem. W świetle ówczesnego prawa właściciel wsi miał obowiązek mianować wójta, którego rola zbliżona była do funkcji dzisiejszego sołtysa. Od roku 1820 właścicielami Skórca byli Marianie. Granice gminy pokrywały się z granicami parafii. W chwili powstania gminy sama wieś Skórzec była niewielką, acz rozwijającą się miejscowością. Dane z roku 1827 mówią o 131 mieszkańcach, ale w 1867 r. było ich 224. Na początku do gminy Skórzec należało jedynie kilka wiosek, lecz w roku 1863 ich liczba wzrosła do 22. Były to następujące miejscowości (wsie i folwarki): Boroszków, Cisie (wieś i folwark), folwark Czelustki, folwark Czerniejew (wówczas Czerniejów), Dąbrówka Ług, Dąbrówka Niwka (wieś i folwark), Dąbrówka Stany, Dąbrówka Stara (wieś oraz folwark Dąbrówka Stara Niwka), Dąbrówka Wyłazy (wieś i dwa folwarki), Drupia (wieś i folwark), Gołąbek, Grala Dąbrowizna (wieś i folwark z tzw. nomenklaturami: Wólka Stańska, Zajęczy Kąt, Zagrodzie, Wierzcholina i Borchta), folwark Lipniak pod Przyworami, Nowaki (wieś i folwark), Pieróg (wówczas Pieróg), Rakowiec, Skórzec, folwark Smoła, folwark Teodorów, Wołyńce (wieś i folwark), Wólka Kobyla (lub Kobylany), Zelków (wieś i folwark) oraz Żebrak. Stopniowo wzrastała też liczba mieszkańców: w 1835 r. było ich 2114, a w 25 lat później - 2519.
Większość mieszkańców gminy to oczywiście chłopi pańszczyźniani, którzy stanowili podstawę utrzymania wymienionych gospodarstw folwarcznych należących do szlachty. Obok nich występowała w dużej mierze tzw. szlachta zagonowa, która zewnętrznie niewiele różniła się od chłopów i podobnie jak oni wiodła raczej ubogi żywot (złośliwi utrzymywali nawet w tych stronach powiedzenie - przytaczając je za Łukaszem Gołębiowskim , znanym historykiem i etnografem - iż "kiedy wszerz zagonu szlachcica pies się położy, to ogon jego już na obcej posiadłości spoczywa"). Natomiast prawie nieobecne były jakieś znaczniejsze rody szlacheckie. Wsie w tym czasie były w posiadaniu drobnych właścicieli ziemskich Poza kilkoma wyjątkami (właściciele młynów w kilku wsiach) nie było także rzemieślników i handlarzy wiejskich.

Biografia Tadeusza Augustyna Rakowieckiego
Tadeusz Augustyn Rakowiecki urodził się 27 lipca 1878 roku w majątku Grała - Dąbrowizna w powiecie siedleckim, w średniozamożnej rodzinie ziemiańskiej Pauliny i Jarosława Rakowieckich Jego pradziadek ze strony matki - Adam Maksymilian Kitajewski - był wybitnym farmakologiem i profesorem chemii na Uniwersytecie Warszawskim, przeprowadził analizę wód Warszawy, Buska, Ciechocinka i Goździkowa Dziadek ze strony ojca - Ignacy Benedykt Rakowiecki - uczeń Lindego, był wybitnym historykiem i slawistą. Pisał prace o prawach, obyczajach i życiu pierwotnych Słowian, przetłumaczył na język polski
najtarszy zbiór przepisów prawnych Rusi Kijowskiej, dwutomową ,,Prawdę Ruską"
Tadeusz Rakowiecki wychowywał się w rodzinie o tradycjach naukowych, w atmosferze wzajemnej miłości i szacunku Silne więzy rodzinne i wzajemna troska o najbliższych dominowały wśród licznego, dziewięcioosobowego, rodzeństwa. Rodzice przywiązywali ogromną wagę do wychowania swych dzieci, dbając o ich wykształcenie posyłali do szkół w Warszawie, rezygnując z pobliskiego gimnazjum w Siedlcach, ze względu na znaczny stopień rusyfikacji tej szkoły We wrześniu l889 roku, w wieku l l lat, Tadeusz podjął naukę w Klasycznej Czteroklasowej Prywatnej Szkole Męskiej Floriana Łagowskiego w Warszawie Każdy rok szkolny kończył odbierając list pochwalny za dobre wyniki w nauce i przykładne sprawowanie Jako uczeń szkoły średniej wyróżniał się wybitnymi zdolnościami matematycznymi. Chętnie pomagał kolegom w rozwiązywaniu
zawiłych zadań, młodszym udzielał korepetycji; począwszy od ósmej klasy, zarabiał na swoje utrzymanie korepetycjami, starając się odciążyć budżet rodziców.

Tadeusz Rakowiecko w mundurze oficerskim rok 1920

Dworek w Grali Dąbrowiźnie Posiadłości Rodowej Rokowieckich